നീ..
ഏകാന്തത എന്റെ ആത്മാവിനെ പൊതിഞ്ഞിരിക്കുന്നു..
പാറക്കൂട്ടങ്ങൾക്കിടയിൽ ഏകയായ് വളരുന്ന പൂവിനെപോൽ...
ഒരു കാറ്റ് വീശിയാൽ മതി അഗാധ മൗനത്തിന്റെ നിഗൂഢ പ്രപഞ്ചത്തിലേക് ആഴ്ന്നു പോവാൻ ...
പുകമഞ്ഞിന്റെ ഭാരം താങ്ങാനാവാത്ത പൂവുപോൽ എന്റെ ശിരസ്സ് കുനിഞ്ഞിരിക്കുന്നു..
സന്ധ്യയിൽ കൂടണഞ്ഞ കിളികൾ പുലരിയിൽ പിരിയുന്നപോൽ ചിന്തകൾ ചിതറുന്നു..
പ്രണയ പ്രവാഹങ്ങൽ എന്റെ ഹൃദയ തുടിപ്പുകൾ ഉൽഫുല്ല മാക്കുന്നു..
വാക്കുകളുടെ സ്ഥായിനാദം വറ്റിപോയിരിക്കുന്നു..
ഏകാന്തതയുടെ തുരുത്തിൽ വന്ധ്യ മേഘങ്ങൾപോൽ അലയുന്നു ഞാൻ ..
എന്റെ ആത്മാവിന്റെ ദീനവിലാപം കേൾക്കുന്നുവോ നീ..
No comments:
Post a Comment